Ik ben Nele.

Enthousiast, gevoelig, speels en krachtig.

Maar dat is niet altijd zo geweest.

​

Als kind voelde ik me vaak anders.

Ik vond moeilijk mijn plek, paste me aan, wilde niemand tot last zijn.

Ik leerde al vroeg om dingen zelf op te lossen.

Gevoelig, creatief en dromerig — maar dat paste niet in het klassieke schoolsysteem.

Ik was geen goede student, maar wel een beelddenker, een doener.

Mijn talent lag in mijn handen. In gevoel. In vorm en schoonheid.

 

Ik droomde ervan om kapster te worden, en dat werd ik.

Maar daarvoor doorliep ik een puberteit vol contrasten.

Ik ontwikkelde een harde buitenkant, maar binnenin droeg ik kwetsuren die ik zelf niet begreep.

Ik was rebels, eigenzinnig, ging mijn grenzen voorbij, testte die van anderen.

Ik had een grote drang om te voelen dat ik bestond.

 

Op mijn 18e kreeg ik te maken met een angststoornis en dwangneurose.

Donker. Verlammend. Het maakte me depressief

En moeilijk te begrijpen, voor mezelf én voor anderen.

 

Ik ging naar een psycholoog — en dat was voor die tijd al een hele stap.

Wat mij het meest hielp, waren niet de technieken,

maar de verhalen van anderen.

Herkenning. Weten dat ik niet de enige was.

Daar begon mijn heling, stilletjes. Zelfstandig. Zoals ik altijd al deed.

 

Maar ik begon toen nog te helen op de klassieke manier: via het hoofd.

Via begrijpen, verklaren, controle zoeken.

Nog niet via het lichaam. Nog niet via voelen.

 

En dat heb ik altijd gevoeld.

Want de jaren daarna bleven de lichamelijke klachten komen.

Mijn lichaam gaf signalen. Keer op keer.

Het riep: “Voel mij. Zie mij. Luister naar mij.”

 

Pas veel later ontdekte ik hoe krachtig het is om via het lichaam te helen.

Niet erover praten, maar het doorvoelen.

Niet begrijpen, maar aanwezig zijn.

 

En precies dát is nu de kern van mijn werk geworden.

 

Daarna begon het leven in volle vaart.

Ik startte mijn eigen kapperszaak, op jonge leeftijd.

Werkte keihard. Was succesvol.

En tegelijk gaf mijn lichaam steeds meer signalen: vermoeidheid, pijn, onrust.

De diagnose fibromyalgie volgde — maar diep vanbinnen wist ik:

“Dit is iets wat dieper zit. Iets ouds. Iets dat niet van mij alleen is. ”

 

Ik draag generaties trauma mee. Patronen. Verantwoordelijkheid.

Dat wist ik toen nog niet, maar mijn lichaam wél.

Het schreeuwde om aandacht. Om ruimte. Om zachtheid.

 

Ik startte een huwelijk werd mama van mijn heerlijke zoon, Silas. 

Leidde een team. Coachte kapper collega's... Had een bloeiende zaak. Elke meer en meer. Groter en groter.

Ik bereikte veel — maar verloor mezelf onderweg.

 

En toen kwam corona.

Stilstand. En plots die innerlijke stem die zei:

“Ik ga nooit meer terug naar waar ik vandaan kwam.”

Ik begon opnieuw te luisteren. Echt te luisteren.

Naar mijn intuïtie. Naar mijn voelen. Naar mijn waarheid.

 

Ik liet los wat niet meer klopte: mijn kapsalon, mijn relatie, mijn oude zekerheden.

Niet omdat het makkelijk was. Maar omdat ik elke keer voor mijn waarheid kies.

Omdat ik de schaduwkanten durf aan te kijken, oude patronen doorvoel en loslaat. 

Niet alleen bij anderen, maar ook bij mezelf.

​

Leven vanuit gevoel vraagt moed.

Het betekent keuzes maken die anderen soms ( ikzelf ook) niet begrijpen.

Het betekent vertrouwen op iets dat je niet kunt uitleggen, maar wél voelt tot in elke cel van je lijf.

 

Vandaag leef ik niet meer vanuit ‘hoe het hoort’, maar vanuit wat klopt.

Wat klopt voor mij. Want mijn waarheid is niet jouw waarheid.

Jouw waarheid , is niet de mijne.

​

Dat is wat ik nu doorgeef.

Geen pasklare belofte.

Geen trucje.

Gewoon een ruimte om te zakken.

Om te voelen.

Om opnieuw te verbinden met wat je al bent, maar misschien bent kwijtgeraakt.

 

En hoe we die connectie terugmaken?

Pure Presence - In de aanwezigheid

Door het lichaam.

Door te voelen.

Door je weer bewust te worden van je energie.

Door terug te keren naar je lijf – daar waar alle antwoorden liggen.

 

We openen de poort naar binnen via energetisch werk, via lichaamswerk, via adem, via klank, via transmissie.

Niet om je te veranderen. Maar om je te herinneren.

Aan wat er altijd al was.

​

Benieuwd hoe Pure Presence is ontstaan?

​

​