De afgelopen weken in mijn proces:

Mezelf gunnen wat ik echt nodig had!

De laatste keer dat ik iets deelde, zat ik in heel veel onzekerheid, huis, werk, financieel…

En toch… vond ik daar rust in. Vertrouwen.

Wat er toen gebeurde, is dat ik mezelf vooral

ruimte heb gegeven... financiële druk eraf gehaald… Geen moeten en alles mag op me afkomen, zoals het komt…

Ik voelde dat dat het enige was wat ik mezelf kon gunnen.

Ik heb een keuze gemaakt: om mezelf ruimte en tijd te geven.

Om niet meteen weer te gaan hollen, rennen, oplossen.

Ik heb mezelf de toestemming gegeven om niet te moeten presteren, maar om aanwezig te zijn bij wat er allemaal gebeurde — vanbinnen, en rondom mij.

Mijn scheiding. Alles wat dat losmaakte.

De rouw, de woede, triggers , de opluchting. Maar ook het leven alleen gaan leven… de verantwoordelijkheden en de lagen die ik nooit eerder durfde voelen.

Ik wilde het niet overslaan.

Ik wilde het niet ‘fixen’.

Ik wilde het doorléven.

En dat de start…

Mezelf dragen. Ademruimte maken, zodat ik dat kon. Want dat was het enige wat ik kon!

Ibiza en de frequentie van thuiskomen

Niet veel later voelde ik heel duidelijk:

ik moet naar Ibiza.

Niet als een idee. Niet als een droom. Maar als een stem.

Duidelijk. Herhalend.

“Ik moet naar Ibiza, ik moet naar Ibiza, ik moet naar Ibiza.”

En ik wist: ik moet daar zijn voor de frequenties.

Dat klinkt misschien zweverig, maar voor mij is dat heel aards.

Ik werk met energie. Ik bén energie. En ik voel energie. ( alles en wij allemaal trouwens, ik ben geen uitzondering, alleen bewust)

En Ibiza roept.

Ibiza heeft die transformerende, zuiverende trilling, die plek waar de aarde zelf iets uitzendt wat me riep.Alsof er daar een energetische poort openstond.Een bron waar ik mezelf opnieuw mocht herinneren.

Ik had mezelf ook beloofd:

ik ga voelen. Ik ga voelen waar ik naartoe moet,

bij wie ik moet zijn (of juist niet),

wat ik nodig heb — en wat ik mag loslaten.

Dus ik ging. Alleen.

En daar gebeurde iets wat ik niet had verwacht:

ik wilde ook alleen zijn.

Ik vond het heerlijk.Ik had niemand nodig.

En dat was misschien wel de grootste heling van allemaal.

In Ibiza leerde ik voelen dat alles wat ik altijd in een ander zocht veiligheid, geborgenheid, vertrouwen, rust , kracht, liefde dat ik dat allemaal in mezelf had.

Dat ik niet meer afhankelijk hoefde te zijn van iemand buiten mij

om me gedragen te voelen.

Ik vond het heerlijk om zelf te kiezen.

Wat ik deed. Wanneer ik dat deed.

Wat ik at. Waar ik wandelde. Of ik danste of zweeg.

En ja, ook daar werd ik soms getriggerd.

Door mensen. Door situaties. Door de telefoon heen!

Maar zelfs die triggers leerden me iets:

mijn grenzen bewaken, nog dichter bij mezelf blijven.

En die frequenties?

Die deden hun werk.

Ze activeerden iets in mij dat al die tijd had liggen wachten.

Een diepe, innerlijke kracht.

Een rust die niet stil is, maar krachtig.

Een levenskracht die nog meer begon te stromen recht door mijn onderste chakra’s.

Toen ik thuiskwam, voelde ik het meteen:

er zat iets klaar.

Een energie die naar buiten wilde.

Ik noemde het zelf mijn knaldrang 😅

Alsof alles wat in beweging was gezet, nu echt zijn weg naar buiten zocht.

De bubbel van Pure Presence

Enkele dagen na Ibiza vertrokken we al naar Frankrijk.

Het retreat dat ik had georganiseerd, samen met mijn vriendin Saskia.

En ja — het liep anders dan gepland.

Maar ook dat mocht helemaal zijn.

We zaten op de mooiste plek.

De zon was er. De bloemen stonden in bloei.

Alles was levend. Alles was aanwezig.

En wat er ontstond, was een bubbel van pure rust.

Een bubbel van Pure Presence.

Een plek waar iedereen zichzelf kon zijn.

Zonder maskers. Zonder moeten.

Gewoon: aanwezig zijn. En van daaruit ontstaan de sessies vanzelf.

Alles werd besloten in het moment.

De thema’s kwamen op in het moment.

Het was vertrouwen in actie.

En dan… het eten.

Zó met liefde bereid door Saskia.

Vegetarisch, gezond, warm, voedend.

Iedereen werd verzorgd — niet alleen lichamelijk, maar ook energetisch.

En het was zo mooi om te zien:

Hoe iedereen met een klein hartje aankwam…

en hoe die harten zich openden.

Elke dag een beetje meer.

Weer die herinnering:

Dat als je echt veilig bent, je vanzelf opent.

Dat als er ruimte is, het hart zich toont.

Iedereen voelde de vredige energie en vertrok met nieuwe energie en inzichten.

Voor mij persoonlijk… was het thuiskomen.

Alles wat ik graag doe, mocht er zijn:

– Slapen in mijn busje, in de natuur

– Kamperen, eenvoud

– Bewuste mensen om me heen

– Diep werk doen

– Lekker eten

– Tijd met mijn beste vriendin

Ik kon gewoon zijn… én tegelijk alles doen wat klopt voor mij. Maar ook die Pure Presence weer. Pure aanwezigheid. Is zo krachtig.

En dat voel je dan achteraf ook, hé.

Wat zo’n bubbel van energie met je doet.

Zo’n retreat…

Dat is geen luxe.

Dat is thuiskomen in wie je bent, zonder afleiding.

Soms kun je het niet uitleggen in woorden.

Je moet het ervaren.

Knaldrang wordt expansie

En die energie… die knaldrang die ik al voelde in Ibiza,

die was nog steeds aanwezig tijdens het retreat in Frankrijk.

Ze gierde door mij heen.

Ze zocht een uitweg. Ze wilde zich tonen.

Voor mij is het intussen heel duidelijk:

Dit is de kundalini energie, de levensenergie.

Het is geen techniek. Geen hype. Geen “tool”.

Het is leven.

Het is de levensenergie die zich steeds dieper door mijn lichaam wil bewegen,

die alles verbrandt wat niet meer bij me past,

en me telkens dichter brengt bij mijn essentie.

Kundalini is geen eenmalige activatie.

Het is een doorgaand proces van herinneren, opschonen en ontwaken.

En in die beweging word je zó magnetisch.

Je wordt een kanaal. Een veld.

Alles wat je nodig hebt, komt naar je toe.

De juiste mensen. De juiste momenten. De juiste ontmoetingen.

En het mooie is:

soms duurt een ontmoeting maar twee minuten,

en soms ben je uren met iemand in gesprek of aanwezigheid, zonder woorden!

Maar het klopt. Altijd.

Want ik luister naar mijn energie. En ik voel.

En door al die ontmoetingen en gebeurtenissen

is die knaldrang getransformeerd in iets groters:

expansie.

Een openheid. Een ruimte.

Een ‘ja’ in elke cel van mijn lijf.

En als ik nu terugkijk op de laatste vijf jaar…

Dan zie ik hoe diep die reis is geweest.

Ik heb me lange tijd afgesloten van de wereld.

Ik had geen behoefte aan drukte, aan feestjes, aan massa’s mensen.

Ik ben letterlijk weggebleven van alles.

En dat was goed. Noodzakelijk.

Ik heb diep werk gedaan. Opleidingen gevolgd.

Mezelf teruggevonden.

Mezelf opnieuw leren voelen.

Ik ben ook een tijdlang helemaal in de spirituele wereld gedoken.

Zwevend, zoekend, voelend. Te serieus!

Ook dat hoorde erbij.

Maar wat ik nu ervaar…

Is dat die werelden samenkomen.

Het aardse en het energetische.

Het spirituele en het praktische.

Het lichaam en het bewustzijn.

Ik ben waar ik ben,

maar ik blijf in mijn eigen energie.

Ik voel waar ik wél of níét moet zijn.

En ik dwing mezelf nergens toe.

Laatst ben ik zelfs naar een festival geweest.

Echte retro , zoals vroeger.

Iets waar ik de afgelopen jaren echt níét tegen kon:

de drukte, het lawaai, de chaos.

En nu?

Ik was daar.

In stilte, vanbinnen.

In mezelf.

Zonder alcohol. Zonder verdoving. Zonder masker.

Waar ik vroeger drank of zelfs drugs nodig had om me te amuseren,

heb ik nu niets nodig.

Omdat ik alles wat ik zoek,

in mezelf gevonden heb.

Dat…

dat is de magie van leven in afstemming.

Dat is de magie van thuiskomen.

Vertrouwen. Vrij zijn. En het leven laten stromen.

Ondertussen…

voel ik hoe die levensenergie haar plek gevonden heeft in mij.

Ze hoeft niet meer te knallen of te gieren.

Ze is gewoon daar.

Ik voel me open. Vrij. Goed. Rustig.

Ik ben.

En ik besef:

ik heb die tijd zó nodig gehad.

Om te laten landen.

Om te verwerken.

Om te voelen.

En ik ben mezelf dankbaar —

dat ik mezelf financieel die ruimte heb gegeven.

En nu?

Nu zit ik in de fase dat die buffer bijna op is.

En het enige wat ik kan doen,

is zakken in vertrouwen.

Ik weet:

Pure Presence is mijn pad.

Ik zie het. Ik voel het.

Want in pure aanwezigheid,

ontstaat precies dat wat nodig is.

Niks meer. Niks minder.

En dat is ook wat er in mijn werk is geshift.

Ik bén het werk.

Ik laat het door me heen stromen.

Ik geef niks van mezelf weg,

ik ben een kanaal.

Doordat ik zelf vrijer ben geworden,

mag ook de energie vrijer stromen.

Zonder labels.

Zonder kaders.

Zonder vastzetten.

Alleen maar: bewustzijn.

Voelen. Aanwezig zijn.

Niet vanuit het verleden.

Niet vanuit de toekomst.

Nu.

Ik kan oprecht zeggen:

ik ben dankbaar voor wat er is gebeurd.

Voor de scheiding.

Voor de storm.

Want vandaag kan ik met hem aan tafel zitten

en hem in de ogen kijken.

We begrijpen het misschien niet met ons hoofd —

dat hoofd had misschien nog veertig jaar samen willen blijven.

Maar mijn lichaam, mijn ziel, weet:

Dit moest gebeuren!

We moesten elk ons eigen pad gaan. Daardoor moesten er fouten gemaakt worden. Om te kunnen leren, leren om te weten wie, wat je bent en wat je wilt.

En ik zie hem nu terug zichzelf worden.

Openbloeien.Zijn pad bewandelen. Op zijn manier…En dat is zo mooi om te zien.

Want ondanks alles wat er is gebeurd —

is de liefde er nog.

De verbinding ook.

En ja, we zijn geen gezin meer onder één dak.

Maar we zijn wél nog een gezin.

Gewoon… anders.

Ik heb een ritme gevonden:

één week mama, één week mezelf.

En in beide rollen voel ik me thuis.

We kunnen nog praten, delen, afstemmen.

Want mijn ex-man en ik zijn soulmates.

We blijven verbonden,

op een diepere laag die niet meer gebonden is aan vorm.

De laatste weken is er veel afgerond.

Uitgesproken. In de familie, in onszelf.

En ik voel:

ik had iets gemanifesteerd…

en het komt eraan.

Iets wat niemand verwachtte.

(Ik vertel er later wel meer over.)

Maar voor nu?

Ben ik dankbaar.

Voor alles.

Overgave. Niet weten. En toch thuis zijn.

Waar ik nu zit?

Ons huis is nog niet verkocht.

En ook dat… is precies zoals het moet zijn.

Het mooie is:

ik maak me geen zorgen.

Ik weet dat het klopt.

Dat het huis verkocht zal worden — op het juiste moment, aan de juiste persoon.

En dat ik dan een plek zal vinden, precies daar waar ik op dat moment moet zijn.

Ik voel daar rust in. Vertrouwen.

En dat is zó waardevol.

Natuurlijk is er ook nog angst of onzekerheid…

Misschien voel ik ze niet altijd meer zo sterk, want de rust overheerst, maar ergens sluimert ze nog…

Maar zelfs dat mag er zijn.

En door dit alles neer te schrijven,

besef ik nóg meer hoe nodig die tijd was.

Hoeveel ruimte ik mezelf heb gegeven.

En dat er voor mij gezorgd wordt.

Altijd.

Ik weet niet hoe.

Ik weet niet waar ik straks zal wonen.

Ik weet niet wanneer het huis verkocht wordt.

Wanneer ik zal mogen verhuizen…

Waar ik mijn werk ga doen, of als ik zelf een praktijk aan huis kan behouden.

Ik weet niet eens als ik geld kan lenen bij de bank in mijn situatie.

Of ik volledig zelfstandig kan blijven, of dat er nog ander werk op mijn pad komt.

Maar ik weet wel dit:

nu zit ik goed.

Nu zit ik droog.

Nu voel ik me thuis.

Nu voel ik me gedragen.

En alles wat op mijn pad komt — elke trigger, elke omweg —brengt me verder.

Ik kan het aan.

En als het even niet loopt zoals ik dacht?

Dan is er gewoon nog iets te leren. Of is het niet wat voor mij bestemd is.

Wat ik in deze periode ook geleerd heb,

is dat kwetsbaarheid geen zwakte is,

maar een brug.

Ik heb mijn ervaringen gedeeld.

Open, eerlijk, zacht en heel kwetsbaar.

Met mijn familie, Met vrienden.

Met klanten zelfs. Of wie ook op mijn pad kwam op dat moment.

En wat ik terugkreeg,

was verbinding.

Steun.

Herkenning.

Echte connectie.

Want we leren zoveel van elkaar.

En soms…

zijn het net de onverwachte mensen

die je het diepst raken.

Niet met woorden. Maar met energie.

Want we hebben allemaal een verhaal.

Maar het verhaal is niet wie je bent.

Wat telt,

is wat je voelt bij elkaar.

In het moment.

In de stilte.

En dat…

dat is voor mij geluk.

En dat is waar ik nu in sta. Wat de toekomst brengt zien we dan wel weer…

Ik hou je op de hoogte, open eerlijk en zonder schaamte.

Liefs Nele