Leven in afstemming

De afgelopen maanden stonden voor mij vooral in het teken van voelen. Niet zomaar voelen in mijn lijf, maar voelen op elk vlak van mijn leven. Voelen waar ik mag zijn, wat klopt, wat door mij heen wil bewegen. Het is een voortdurende afstemming, een dans met het leven zelf. En dat klinkt misschien eenvoudig, maar het vraagt moed. Want afgestemd leven betekent dat ik telkens opnieuw mag luisteren: wat vraagt dit moment van mij? Waar roept het leven mij naartoe? Niet forceren zoals ik het ken, niet pushen, duwen en trekken maar observeren en op reageren wanneer dit kloppend voelt. Truts Me een uitdaging!

Soms gaat dat over kleine dingen. Of ik vanavond met vriendinnen op pad wil of liever thuisblijf. Of ik naar dat ene festival ga, of dat mijn energie me ergens anders roept. En soms zijn het juist die kleine keuzes die alles veranderen.

Zo had ik 1 juni een ticket voor een spiritueel festival. Het stond al weken in mijn agenda. Maar een paar dagen voor het zover was, kreeg ik een uitnodiging om ergens anders te zijn op het Atmos Festival in Eindhoven, een dag eerder, op 31 mei. Mijn gevoel zei helder: je mag daar zijn.Ik heb toen geluisterd. En precies daar, op 31 mei, ontmoette ik mijn huidige lief. En dat was niet het enige. Doordat ik het spiritueel festival had verplaatst naar mdiden juni, leerde ik juist daar een koppel kennen met wie ik meteen een diepe herkenning voelde. Alsof onze zielen elkaar allang kenden.

Die vrouw nodigde me meteen uit voor een bijeenkomst met gelijkgestemde mensen. Geen groot plan, geen agenda, gewoon samenkomen, aanwezig zijn, zien wat er wilde ontstaan. En ook daar voelde ik meteen een diepe ja. Had ik niet naar mijn gevoel geluisterd, had ik mijn plan gevolgd in plaats van mijn intuïtie, dan had ik de afgelopen dagen niet zo een magische drie daagse beleefd!

Dat is misschien wel mijn grootste les dit jaar: dat het leven zich altijd ontvouwt wanneer we durven volgen wat we voelen.

De afgelopen dagen daarna bracht ik veel tijd door bij die mensen. En eerlijk? Ik voelde weerstand om te gaan. Maar juist daardoor wist ik dat ik er mocht zijn. Want vaak is weerstand geen “nee”, maar een teken dat iets groots op ons wacht.

Tijdens die driedaagse kwamen we samen zonder plan. Niemand wist wat er zou gebeuren, en toch voelde iedereen: ik moet hier zijn. We lieten de dagen ontstaan, zonder verwachtingen. En precies daardoor gebeurde het mooiste. Er werd weinig gepland en we lieten alles ontstaan. We voelden elkaar, we zagen elkaar, we herinnerden elkaar. Het voelde alsof een zielefamilie elkaar terugvond, een thuiskomen dat je niet kunt plannen of forceren.

De afgelopen tijd heb ik ook veel geleerd over leegte. Over stilte. Over dagen waarop er niets in mijn agenda staat. Vroeger vond ik dat lastig. Lege dagen gaven me het gevoel dat ik niet genoeg deed, niet waardevol was. En dat deze dagen onnuttig waren omdat het geen geld opbrengt. Maar ik begin te begrijpen dat juist in die leegte juist zoveel gebeurt. Dat rust óók beweging is. Dat stilte óók creatie is.

Op die dagen doe ik de meest eenvoudige dingen: ik wandel, kook iets kleins, doe een wasje. En dat is genoeg. Want in die eenvoud voel ik dat het leven zelf weer kan ademen. Dat inspiratie vanzelf opkomt, precies wanneer het mag.

Ik hoef niets te doen om waardevol te zijn. Ik hoef niets te produceren om zin te hebben.

En dat is een diepe, bevrijdende les want ik had de overtuiging dat succes betekent dat mijn agenda vol staat, dat ik constant in actie moet zijn. Maar ik voel steeds dieper dat echt succes, voor mij, iets helemaal anders is. Dat het gaat over vrijheid. Over zachtheid. Over leven in afstemming met wat er werkelijk klopt. En dat alles wat ik dacht over succes maar verhalen zijn.

En ik hoor je al denken: denken: “Maar Nele, geld dan?”

Ja, geld mag er zijn. We hebben het nodig om te leven, te dragen, te creëren.

Maar ik begin te voelen dat we onszelf soms beperken met de overtuiging dat geld, voldoening of waarde alleen kunnen komen door hard te werken, door altijd te geven.

Zolang ik geloof dat enkel mijn werk of mijn sessies geld mogen opleveren, sluit ik mezelf af van de vele andere manieren waarop overvloed naar me toe kan komen.

Misschien mag ik dus mijn idee van werken verruimen en zien dat ook rust, aanwezigheid en liefdevolle aandacht waardevol zijn.

Dat geven én ontvangen deel zijn van dezelfde stroom.

Hé… I’m still processing. 😉

Tijdens die driedaagse mocht ik nog iets afronden. Er kwamen karmische stukken los, rond mijn scheiding, mijn eigenwaarde, mijn erkenning. En tegelijkertijd kwam er zóveel liefde vrij.

Liefde voor mezelf, maar ook voor iedereen die me de laatste jaren heeft gespiegeld, geraakt of getriggerd.

Ik kon zien dat al die ontmoetingen, hoe pijnlijk soms ook, deel waren van dezelfde beweging:

een uitnodiging om mezelf dieper te zien.

In de afegelopen dagen, in bijzijn van deze mooie zielen. Werd ik eraan herinnerd hoe krachtig dit werk is of beter gezegd: hoe krachtig ieders aanwezigheid is.

En hoe ik dat van mezelf nog niet ten volle durfde te erkennen.

Alsof er nog een restje schaamte of afkeuring tussen mij en die erkenning stond.

Ik besef nu dat ik mezelf meer mag zien. Echt zien.

Niet vanuit trots, maar vanuit waarheid.

Ik mag erkennen dat mijn aanwezigheid iets doet.

Dat mijn energie iets opent.

En dat precies dat, in die zuiverheid, zonder te forceren, zonder te doen juist mijn grootste kracht is.

Vorige week kreeg ik naar aanleiding van een bericht ineens het gevoel dat dat stukje

(professionele) kapster nu echt klaar is... Ik voelde het al maar had er geen aandacht aan gegeven omdat ik er nog geen ruimte voor had om er eens echt even mee te gaan zitten... Ik kreeg de afgelopen weken al meerdere tekens. Maar vandaag het teken dat dit alles bevestigde! Ik vind het zelf heel gek. Want ik genoot echt van het werken op die enkele dagen in het salon. Ik heb me wel afgevraagd, was het dan toch nog een stukje angst om echt afscheid te nemen van dat kappersleven. De angst voor geldtekort? Of had ik nog nodige lessen te leren? Ik denk dat hte vooral nodig was om door die eeuwige twijfel te komen...

Maar vandaag heb ik het dus afgerond. Ik heb mijn kapperspagina’s en portfolio nu definitief verwijderd, letterlijk ruimte gemaakt voor ... geen idee wat dat mag zijn. Maar ik voelde dat ik deze stap mocht zetten... en ik vertrouw erop dat het wel helder wordt waarom.

Wat ik door dit alles heen het meest heb geleerd, is dat voelen niet iets is wat ik alleen in mijn werk doe. Het is hoe ik leef. Elke dag opnieuw. Afstemmen op wat klopt. Voelen wat echt is. En ook durven luisteren, zelfs als het oncomfortabel is.

Want voelen is niet altijd gemakkelijk. Soms brengt het je op plekken waar je weerstand voelt, waar je iets mag aankijken. Maar precies daar ligt de poort naar groei.

Ik heb geleerd dat eenvoud groot is. Dat aanwezigheid een vorm van overgave is. Dat het leven het mooist stroomt wanneer ik het niet probeer te sturen. Dat ik luister naar mijn intiutie. Reageer op mijn gevoel en zoveel mogelijk het (over)denken loslaat.

En ik dit doe ik lekker met vallen en opstaan...

Misschien herken jij dat ook.

Dat het leven je uitnodigt om te vertragen, te luisteren, en te vertrouwen dat je precies bent waar je moet zijn.

Want telkens wanneer we durven volgen wat we voelen,

gaat het leven vanzelf stromen.

Liefs Nele